Son las cosas de la vida, no pasa nada
21.12.06
Compostela
1993
BSO:"Bullet in your head" /Rage Against the Machine
(A pesares das ilustracións, os feitos foron nocturnos).1993
BSO:"Bullet in your head" /Rage Against the Machine
Arriba telón
Por fin tranquilo. Aspiro bocanadas amplias e golosas de hx e noite, e solto o fume ós poucos, con avaricia. Dous pecados capitais e un delito nunha soa calada. Síntome poderoso e libre. A adrenalina vaise diluindo segundo colle corpo esta delicia de riso. Río por dentro na microcidade pétrea. Ríome de tí na túa propia casa, cura paiaso, na casa que nos roubaches a tod@s. Xa había tempo que administraba as ganas de ver isto, de sentarme aquí arriba coma o rei do mundo. Ocupo o oco da Berenguela, que está a ser sustituida. Vou marcar eu as horas e os cuartos. Pommmmm Pommmm,... son o dono do tempo. Pommmmm....Pommmmm....son o dono de min. Son o Quasimodo renacido, con chepa e raiba . Valeu a pena, dende logo que sí. Dígocho outra vez: valeu a pena. Isto semella unha cidade de bonecas construída por un xigante algo bruto ou algo triste. Pasadizos escuros, escaleiras ao ceo, arcos cegos, pontes sen foso, torres sen honra, asimetría equilibrada, caos dunha peza. Inamovible e acolledor. Subir pola Quintana foi máis doado do que semellaba, aínda que menos discreto. Pararon un par de persoas que miraron, pero souberon respetar e seguiron camiño ó se decatar de que me delataban. Gracias cómplices de terra firme, ista vai por vós.
Resultou un erro tentar a subida pola cara de Platerías...como non me fixei nas fiestras? Aínda que me tivera fixado, xamáis creería que poidera atoparme con iso. 25 metros entre o chan e eu, baleiro vertixinoso cos ovos mandando sinais inequívocas: chaval, se esvaras morres. Andamios modulares, os mellores. Agarradeira cada 50 cm. Apenas 6 ou 7 cm. de plataforma en disco pra apoiar os pes. Nada de escaleiras, están recollidas. Subo do xeito máis veloz: directo pola barra vertical dunha esquina exterior. Man-pe-man-pe-man-pe. Veña arriba. Son un primate, isto é pan comido. 30 metros. Paro. Solto un pe pra que xogue co aire. Solto unha man pra dicir "non hai medo". Sudan moito as mans, preocúpame que esvaren. O corazón bombea coma unha locomotora. Estes andamios son sólidos e non abanean. Deixo que o corpo se balancee no baleiro, coma unha streaper borracha ancorada á barra de aceiro. É intenso habitar o non razoable: "permítomo" v.s. "tas tolo".
O encanto evapórase de súpeto. Os sentidos entran nun instante en secuencia de emerxencia. A voz é grave e calmada. A voz fala en serio. A voz é unha maza que rasga a noite pra me golpear no nudo da gorxa.
- "Baja de ahí o te bajo a tiros"
Sempre moverse antes de mirar. Sempre a acción antes da comprobación. Instinto e intuición collen o mando: a razón necesita un tempo pra ponderar. Uso da CPU:100%. Ver sen mirar. Convírtese nun reflexo pra sair de situacións chunguillas. Tardo apenas 5 segundos en baixar dous tramos, e daquela miro. Xiro a cabeza á esquerda e vexo a voz. A fiestra cunha folla aberta. A voz sostén un revólver a través dela, distingo nítidamente o tambor. A voz ten o pelo branco e non treme. Eu sí, tremo a borbotóns. Baixo o pelo branco unha cara borrada. Baixo unha cara borrada unha sotana. Negra.
Toco o chan, que non para quieto. Sigo a tremer, 5 escala Richter. Doblo a esquina. A voz non me vai seguir, seino, porque non pode imaxinar que iso que fixo foi poesía da provocación. Quintana de Vivos. A dez metros o monxe que le baixo o farol noite tras noite. Toco a barra de aluminio. Fría. Riso nervioso. As mans secaron co susto. Miro hacia arriba. É un inmenso falo. Unha enorme polla católica apostólica e romana. Estes quérense congraciar co seu deus a base de ofrecerlle enormes consoladores de granito.
Toco a barra de aluminio. Fría. Miro hacia arriba. Río en aberto.
Man-pe-man-pe-man-pe-man...
10 metros
Abaixo telón.
Resultou un erro tentar a subida pola cara de Platerías...como non me fixei nas fiestras? Aínda que me tivera fixado, xamáis creería que poidera atoparme con iso. 25 metros entre o chan e eu, baleiro vertixinoso cos ovos mandando sinais inequívocas: chaval, se esvaras morres. Andamios modulares, os mellores. Agarradeira cada 50 cm. Apenas 6 ou 7 cm. de plataforma en disco pra apoiar os pes. Nada de escaleiras, están recollidas. Subo do xeito máis veloz: directo pola barra vertical dunha esquina exterior. Man-pe-man-pe-man-pe. Veña arriba. Son un primate, isto é pan comido. 30 metros. Paro. Solto un pe pra que xogue co aire. Solto unha man pra dicir "non hai medo". Sudan moito as mans, preocúpame que esvaren. O corazón bombea coma unha locomotora. Estes andamios son sólidos e non abanean. Deixo que o corpo se balancee no baleiro, coma unha streaper borracha ancorada á barra de aceiro. É intenso habitar o non razoable: "permítomo" v.s. "tas tolo".
O encanto evapórase de súpeto. Os sentidos entran nun instante en secuencia de emerxencia. A voz é grave e calmada. A voz fala en serio. A voz é unha maza que rasga a noite pra me golpear no nudo da gorxa.
- "Baja de ahí o te bajo a tiros"
Respiro. Pe-man-pe-man-pe-man.
Sempre moverse antes de mirar. Sempre a acción antes da comprobación. Instinto e intuición collen o mando: a razón necesita un tempo pra ponderar. Uso da CPU:100%. Ver sen mirar. Convírtese nun reflexo pra sair de situacións chunguillas. Tardo apenas 5 segundos en baixar dous tramos, e daquela miro. Xiro a cabeza á esquerda e vexo a voz. A fiestra cunha folla aberta. A voz sostén un revólver a través dela, distingo nítidamente o tambor. A voz ten o pelo branco e non treme. Eu sí, tremo a borbotóns. Baixo o pelo branco unha cara borrada. Baixo unha cara borrada unha sotana. Negra.
Pe-man-pe-man-man-pé-e-se-es-va-ras-ma-tas-té
Toco o chan, que non para quieto. Sigo a tremer, 5 escala Richter. Doblo a esquina. A voz non me vai seguir, seino, porque non pode imaxinar que iso que fixo foi poesía da provocación. Quintana de Vivos. A dez metros o monxe que le baixo o farol noite tras noite. Toco a barra de aluminio. Fría. Riso nervioso. As mans secaron co susto. Miro hacia arriba. É un inmenso falo. Unha enorme polla católica apostólica e romana. Estes quérense congraciar co seu deus a base de ofrecerlle enormes consoladores de granito.
Toco a barra de aluminio. Fría. Miro hacia arriba. Río en aberto.
Man-pe-man-pe-man-pe-man...
10 metros
Abaixo telón.
17.12.06
Jaén
1986
BSO: "Txus" /La Polla Records
Arriba telón1986
BSO: "Txus" /La Polla Records
Novembro. Botei o día picando dedo. Solpor atravesando Despeñaperros, beleza a pico. O tipo que me trouxo fumaba chirris e sabía liar cunha soa man. Coa outra tróuxome ata Jaén, que apareceu pola estrada cun algo de elogotídequenvesendo. En Jaén dúrmese na Praza das palmeiras, non hai albergue. Tampouco vai demasiado frío, asi q atópome ben metido no saco, rodeado de pes negros fumadores de shillums. A mochila de almofada. O pincho debaixo. As pelas nos collóns. Sinto murmullos e risas, cans, vento africano nas palmeiras, o discutir areoso de dous ionkis con ese acento universalizado que da o jaco. Na Cruz Roja dan vales pra cea, pero non vou. Teño pan de goma madrileño e queixo galego que comparto cos veciños, dous vellos de 35 anos. Un deles non ten dentes pero sí ten uns ollos negros que brilan con calor baixo trinta pelexos. Sacan viño e falan fazañas cautivadoras e esaxeradas. Sáelles o puntiño paternal, pero non hai advertencias nen consellos. Só xustificacións que eu non pido. Máis viño e un shillum. Vaise anubando o punto paternal. Estánme a escanear coas preguntiñas, tirándome da lingua a ver qué se pode sacar deste pipiolo con cresta. Tíos, non vin a aprender a abusar. Vin a vivir o humano das sociedades satélites, a comunión da contra. A primeira na fronte. Alego pálida. A man baixo a mochila. A durmir
Abaixo telón
Abaixo telón
Arriba telón.
É noite. Estou deitado nunha hamaca de plástico branco. Ó meu redor máis plástico branco en forma de mesas, sillas, sombrillas, mobiliario de terraza. Intenso cheiro a oríns de gato. O teito a 10 metros de min. Oscuridade rota por dúas ou tres veliñas esforzadas, mais o espazo é enorme e apenas consiguen recortar as siluetas. Moita humedade. Hai unha folla de baldeo rondando a miña gorxa. O baldeo é meu, de 7 estalos, tipo Curro Jiménez, moi bonito. Pero non está nas miñas mans. Os colegas estánme a dar o pau. Semella un mal chiste. Non hai medo en min. Estou paralizado pola sorpresa, iso sí. Isto rompe calquera guión. Pablo sentado enriba das miñas pernas, inmovilizándome e rindo. Mallo facendo gracias co meu baldeo ó redor da miña carótida
-"donde tienes la guita?"
Alex mírame con cara de "eu non fun", pero marcha con eles.
Lévanno todo, 15.000 pelas, o baldeo e unha parte da miña inocencia. Somos amigos. Sinto aprecio por eles. Levo catro días escapado da casa e contaba coa súa cobertura. Déixanme sen recurso ningún. Déixanme só. Vanse fumar e pinchar entre risos os meus 15.000 soños. Fico noqueado. Cómo é posible?
As veliñas de chama tremorenta queren iluminar un abismo. Unha nada.
Agora sí sinto medo. E frío.
Abaixo telón
É noite. Estou deitado nunha hamaca de plástico branco. Ó meu redor máis plástico branco en forma de mesas, sillas, sombrillas, mobiliario de terraza. Intenso cheiro a oríns de gato. O teito a 10 metros de min. Oscuridade rota por dúas ou tres veliñas esforzadas, mais o espazo é enorme e apenas consiguen recortar as siluetas. Moita humedade. Hai unha folla de baldeo rondando a miña gorxa. O baldeo é meu, de 7 estalos, tipo Curro Jiménez, moi bonito. Pero non está nas miñas mans. Os colegas estánme a dar o pau. Semella un mal chiste. Non hai medo en min. Estou paralizado pola sorpresa, iso sí. Isto rompe calquera guión. Pablo sentado enriba das miñas pernas, inmovilizándome e rindo. Mallo facendo gracias co meu baldeo ó redor da miña carótida
-"donde tienes la guita?"
Alex mírame con cara de "eu non fun", pero marcha con eles.
Lévanno todo, 15.000 pelas, o baldeo e unha parte da miña inocencia. Somos amigos. Sinto aprecio por eles. Levo catro días escapado da casa e contaba coa súa cobertura. Déixanme sen recurso ningún. Déixanme só. Vanse fumar e pinchar entre risos os meus 15.000 soños. Fico noqueado. Cómo é posible?
As veliñas de chama tremorenta queren iluminar un abismo. Unha nada.
Agora sí sinto medo. E frío.
Abaixo telón
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
