21.1.07

Non o escribo, mais o suscribo. (100%)


Yo no tengo una personalidad; yo soy un cocktail, un conglomerado, una manifestación de personalidades.

En mí, la personalidad es una especie de forunculosis anímica en estado crónico de erupción; no pasa media hora sin que me nazca una nueva personalidad.

Desde que estoy conmigo mismo, es tal la aglomeración de las que me rodean, que mi casa parece el consultorio de una quiromántica de moda. Hay personalidades en todas partes: en el vestíbulo, en el corredor, en la cocina, hasta en el W.C.

¡Imposible lograr un momento de tregua, de descanso! ¡Imposible saber cuál es la verdadera!

Aunque me veo forzado a convivir en la promiscuidad más absoluta con todas ellas, no me convenzo de que me pertenezcan.

¿Qué clase de contacto pueden tener conmigo me pregunto todas estas personalidades inconfesables, que harían ruborizar a un carnicero? ¿Habré de permitir que se me identifique, por ejemplo, con este pederasta marchito que no tuvo ni el coraje de realizarse, o con este cretinoide cuya sonrisa es capaz de congelar una locomotora?

El hecho de que se hospeden en mi cuerpo es suficiente, sin embargo, para enfermarse de indignación. Ya que no puedo ignorar su existencia, quisiera obligarlas a que se oculten en los repliegues más profundos de mi cerebro. Pero son de una petulancia... de una falta de tacto...

Hasta las personalidades más insignificantes se dan unos aires de trasatlántico. Todas, sin ninguna clase de excepción, se consideran con derecho a manifestar un desprecio olímpico por las otras, y naturalmente, hay peleas, conflictos de toda especie, discusiones que no terminan nunca. En vez de contemporizar, ya que tienen que vivir juntas, ¡pues no señor!, cada una pretende imponer su voluntad, sin tomar en cuenta las opiniones y los gustos de las demás. Si alguna tiene una ocurrencia, que me hace reír a carcajadas, en el acto sale cualquier otra, proponiéndome un paseíto al cementerio. Ni bien aquella desea que me acueste con todas las mujeres de la ciudad, esta se empeña en demostrarme las ventajas de la abstinencia, y mientras una abuse de la noche y no me deja dormir hasta la madrugada, la otra me despierta con el amanecer y exige que me levante junta con las gallinas.

Mi vida resulta así una preñez de posibilidades que no se realizan nunca, una explosión de fuerzas encontradas que se entrechocan y se destruyen mutuamente. El hecho de tomar la menor determinación me cuesta un tal cúmulo de dificultades, antes de cometer el acto mas insignificante necesito poner tantas personalidades de acuerdo, que prefiero renunciar a cualquier cosa y esperar que se extenúen discutiendo lo que han de hacer con mi persona, para tener, al menos, la satisfacción de mandarlas a todas juntas a la mierda.


Se che gustou, hai máis aquí.

14.1.07

Carta a la familia - Terrorismo

Bueno, esta entrada es un poco especial. Es muy larga, no os asusteis. Sucede que he comido el sábado con mi familia, y ha sido la mani polémica en Euskadi y se ha discutido mucho, en profundidad, sobre el tema del terrorismo y de los buenos y de los malos. Es que hoy me calentaron los cascos. Os aseguro que nada de lo escrito más abajo es vano ni facilón. Detrás hay reflexión y hay datos y hay experiencias y hay trabajo. Va en castellano porque esto es una carta para ell@s, y nos comunicamos en castellano habitualmente Respecto a los datos, deciros que aunque me gustaría, ya no me quedan fuerzas hoy para poner los pertinentes enlaces a las fuentes y a los conceptos. Todos teneis Internet y podeis investigar lo que sea de vuestro interés. Vereis que hablo muchas veces en 2.ª del singular (Tu). Pero es solo un recurso para que el mensaje sea más directo. En mi corazón hablo en gran parte de las ocasiones en 1ª de plural (Nosotros). Me incluyo y autoinculpo de todo lo que acuso. Que conste. Esto es material para la reflexión y para la autocrítica, no un ejercicio de vanidad ni de “ir de guai”. Os lo ofrezco con cariño, recibidlo con cariño. Se agradecerá cualquier feedback que indique que no llevo 9 horas haciendo el gilipollas. Y todo sin fregar!!

Mecagüenla……

En fin, allá va:

Para empezar esta sesión en la que os voy a lavar el cerebro con un estropajo del 8, me gustaría probar una tontería que se me ha ocurrido, para ver qué tal andamos de prejuicios:


¡GORA EUSKAL HERRIA!


• A qué te suena? Con qué actos lo asocias?


¡VIVA ESPAÑA!


• A qué te suena? Con qué actos lo asocias?


• Aparte del idioma, ¿hay alguna otra diferencia entre esos mensajes?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantas personas mató Al Qaeda en las Torres Gemelas?


• ¿Sabes alguna anécdota o historia, o profesión, o le puedes poner cara a alguna víctima/familiar/bombero relacionado con el 11–S?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantas personas mató EEUU en Afganistán después del 11-S?

• ¿Sabes alguna anécdota o historia, o profesión, o le puedes poner cara a alguna víctima/familiar/bombero afgano relacionado con el post 11–S?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantas personas mató EEUU en Irak?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantas personas mató EEUU en Vietnam?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantas personas mató EEUU en Hiroshima y Nagasaki?


• ¿Sabes decir aproximadamente cuantos “presos” pasaron por la base de EEUU en Guantánamo?

• ¿Sabes decir aproximadamente cuantos quedan ahora allí y con qué perspectivas?


. ¿Dirías que tienes una opinión formada acerca del conflicto vasco?


• ¿Sabrías decir cuando comenzó el conflicto vasco?


• ¿Sabes cual es la diferencia entre Euskadi y Euskal-Herria?


• Si estás en una mani y un tío con un pañuelo palestino se pone a berrear a tu lado: ¡¡E.T.A. KAMPORÁ!! ¡¡E.T.A. KAMPORÁ!! ¡¡GORA EUSKADI ASKATUTÁ!!...tu cómo reaccionarías?

• ¿Sabrías traducir Euskadi Ta Askatasuna?


• ¿Sabes en qué corriente ideológica se asienta ETA? (nota: “los asesinos” no es una corriente ideológica, y “el terrorismo” tampoco.)

• (Lo que gritaba el de la mani era: “eta fuera, eta fuera, viva Euskadi libre.”)

• ¿Sabes de donde proviene el euskara? ¿Cuántos euskaras diferentes se hablan en Euskal-Herria?

. En una escala del 1 al 10, dónde situarías tu conocimiento de la Historia de Euskadi?

. En una escala del 1 al 10, dónde situarías tu conocimiento de la cultura y tradiciones vascas?


Cada uno con sus conclusiones, y ahora la cuestión en sí:


• ¿Dirías que tienes bien definido lo que es terrorismo?


¿QUÉ ES TERRORISMO?


Empecemos, para asentar conceptos, por la definición de la Real Academia de la Lengua:

"terrorismo. 1. m. Dominación por el terror. 2. m. Sucesión de actos de violencia ejecutados para infundir terror.



Demasiado amplio, aquí pueden entrar desde determinados modelos de padre/madre a un domador de leones o un niño algo bromista y algo bruto. Veamos cómo lo define Naciones Unidas:

«Cualquier acto criminal dirigido contra un estado y encaminado a o calculado para crear un estado de terror en las mentes de personas particulares, de un grupo de personas o del público en general.»

“Contra un estado”. Me confunde, porque no le veo el sentido a realizar un acto criminal contra un estado para “crear un estado de terror en las mentes de personas particulares”, pero luego hace una reiteración sin especificar “dirigidos contra un estado”

“La Asamblea General de las Naciones Unidas reitera que los actos criminales encaminados o calculados para provocar un estado de terror en el público general, un grupo de personas o personas particulares para propósitos políticos son injustificables en cualquier circunstancia, cualesquiera que sean las consideraciones políticas, filosóficas, ideológicas, raciales, étnicas, religiosas o de cualquier otra naturaleza que puedan ser invocadas para justificarlos.»

En mi opinión, crear un estado de terror en el público general para propósitos políticos es algo muy común en las democracias de hoy día, ya que se dispone para ello de uno o varios aparatos audiovisuales instalados en la vivienda de cada ciudadano, siempre delante del lugar más cómodo de la casa y vertiendo continuamente información interesada y de manera unidireccional. A mi modo de ver, y ateniéndome estrictamente a la definición de la ONU, la política de oposición alarmista, catastrofista y hasta apocalíptica desarrollada por el PP de Rajoy en la actual legislatura se podría calificar de terrorista. O la utilizada para justificar la presencia de cámaras grabándonos en todas partes: la intangible “inseguridad ciudadana”, que yo no me topo por ninguna parte por más que la gente repite que hay mucha. Si, esa percepción que le hizo a Anabel bajar los seguros de las puertas del coche mientras yo compraba una barra de pan a las 10 de la noche en verano, a 5 metros de ella y en pleno Ensanche. Eso es resultado de crear terror con fines políticos, ni más ni menos. Y no es que mi hermana sea una caguicas, que se tiró al vacío desde un puente, y eso una caguicas no lo hace!

Bien, ahora un análisis del término en wikipedia:

"Terrorismo es, sin duda, un término que ha sufrido un fuerte abuso de lenguaje por parte de los estados que intencionadamente pretenden desacreditar a sus enemigos. Así los nazis llamaban terroristas a los judíos que se rebelaron en Varsovia; en la Sudáfrica del apartheid se decía que muchos negros hacían actividades terroristas; los franceses dijeron lo mismo de los argelinos que se opusieron a la dominación de Francia (y que en algunos casos utilizaron métodos terroristas). Durante el siglo XX se acusó indiscriminadamente de terroristas a múltiples guerrillas sudamericanas. En la situación de ocupación de Iraq, iniciada por los Estados Unidos en 2003, es difícil trazar la línea divisoria entre terrorismo y resistencia".

Bastante iluminador no? Vale, pues acabamos con las definiciones con lo que se ha descrito como un consenso académico, un acuerdo entre los especialistas, que según la formulación de un tal Schmid se puede expresar así:

«El terrorismo es un método productor de ansiedad basado en la acción violenta repetida por parte de un individuo o grupo (semi) clandestino o por agentes del estado, por motivos idiosincráticos, criminales o políticos, en los que — a diferencia del asesinato — los blancos directos de la violencia no son los blancos principales. Las víctimas humanas inmediatas de la violencia son generalmente elegidas al azar (blancos de oportunidad) de una población blanco, y son usadas como generadoras de un mensaje. Los procesos de comunicación basados en la amenaza — y en la violencia — entre el terrorista (la organización terrorista), las víctimas puestas en peligro y los blancos principales son usados para manipular a las audiencias blanco, convirtiéndolas en blanco de terror, blanco de demandas o blanco de atención, según que se busque primariamente su intimidación, su coerción o la propaganda.»

Esta definición me gusta mucho. Encaja perfectamente ahí el terrorismo que quiero subrayar y analizar: el ejercido por los estados a través de la policía y las fuerzas de seguridad hacia sectores determinados de su propia población.

Os pongo un ejemplo: siempre que se celebra un gran acto como una Cumbre de Estado, una Olimpiada, una Exposición Universal, un G8 o un Año Santo, por mencionar solo algunos, se produce antes y durante este acto una “limpieza sistemática” de las “capas bajas” de la ciudad que lo acoge, con el objeto de barrer de ella la antiestética “chusma” sin recursos y disuadir ya en su germen posibles protestas de colectivos críticos o la expresión pública de opiniones divergentes. Esto en el estado español se encarga normalmente a la Policía Nacional, a excepción de Euskadi y Catalunya que tienen sus propios cuerpos policiales, y concretamente a las UIR, la unidades de intervención rápida conocidas como “los hombres de Harrelson” dentro de las cuales se encuadran también las unidades antidisturbios, y siempre desplazadas al lugar desde otros puntos del estado para minimizar posteriores problemas con la población (nadie conoce a nadie). Sus métodos brutales y humillantes son sobradamente conocidos por los colectivos desfavorecidos socialmente y/o generadores de expresión crítica en la ciudad de turno. Y totalmente desconocidos e invisibles para la población decente y bienpensante, ajena por completo a las “bajas capas” y que no puede o no quiere concebir que una realidad así ocurra en sus ciudades. Sobre estos colectivos cae una presión muy difícil de soportar, a base de retenciones (que no detenciones) arbitrarias y frecuentes, registros violentos con amenazas y golpes dentro de portales o furgonetas (nunca en la calle) con sistemática rotura o deterioro de algún bien personal (gafas, ropa, pulseras, libros, lo que sea), plazos de horas para abandonar la ciudad bajo amenazas de serio daño, denuncias ridículas como posesión de objetos punzantes por tener en un bolsillo una tapa de boli bic, posesión de armas blancas por llevar unas tijeras de podar (iba a podar el chaval), continuas amenazas de “colocarte” algún “marrón” sin resolver, o de que aparezcan en tus bolsillos cosas que antes no estaban, todo esto en Santiago de Compostela. O dos noches en la comisaría de Vía Layetana y 10 días en la Modelo de Barcelona, (yo libré por pelos, de pura chiripa) a tortazo limpio con mi amigo Maguila para que confesase con qué oscuro destino llevábamos en el coche un camping-gas (para calentar latas de comida) y varias bolas de malabares (con las que nos buscábamos la vida), objetos que, a pesar de que alguno no me creerá, aparecieron al día siguiente en una foto del periódico al lado de pistolas, bates de béisbol y banderas con esvásticas nazis con el siguiente pie:

“Material intervenido a radicales de extrema izquierda” .

Bien, pues en este ejemplo se ve todo claramente: Población blanco: pobres, okupas, antisistemas, inmigrantes y demás escoria social. Blancos de oportunidad y transmisores del mensaje: las víctimas de las palizas, amenazas humillaciones y detenciones arbitrarias, que multiplican y extienden involuntariamente el terror y la disuasión al contar su historia a otros. Por ejemplo yo, que como os conté bajé del Pedroso a pie una noche del año Santo de 1993, mallado a ostias y sangrando como un cerdito, humillado, iracundo y con unas ganas terribles de ajustar cuentas algún día, sí, de devolver la violencia, además de aterrorizado hasta el tuétano de mis huesos tras un viaje encajonado en el suelo de metal de una grillera, esposado entre las botas de tres policías que no me permitían levantar la cabeza mientras recibía puñetazos y patadas por todas partes al son de sus risas, sin saber a donde me llevaban ni a qué ni por qué, absolutamente indefenso y a merced de la voluntad y el capricho de hombres armados que parecían divertirse mucho con estos asuntos. El delito merecedor de semejante castigo fue no llevar el DNI al serme requerido y tener “pintas”.

• “seguro que andas con los okupas tu, jjojojoooj, pues pa eso hemos venido nosotros, pa “okuparnos” de vosotros, jajajajaaj…”

Quiero recalcar el carácter sistemático y repetitivo de estos actos criminales en la preparación de una ciudad para un fasto determinado. Joder!!, Roberto y tod@s: NO SON ACTOS AISLADOS DE ELEMENTOS DESCONTROLADOS NI “PIRADOS”. Son actos inscritos dentro de una estrategia estatal clara de disuasión mediante el terror hacia colectivos marginales sin capacidad de respuesta y sin credibilidad social. Esta falta de credibilidad social se refleja en la impunidad crónica de dichos actos por la carencia de una estructura que apoye tu denuncia (si osases denunciar), ya que nadie te cree. Y cuando consigues que algún “bienpensante” te crea en lo relativo a la agresión sufrida (cosa bien rara) te encuentras con que no hay quien desmonte el “algo harías” que su gesto dibuja. Eso es muy humillante, no os lo imaginais.

En fin, en mi opinión todo esto es terrorismo. Se llama Terrorismo de Estado. Y si ahora quieres reirte de mis alocadas fantasías, adelante. Es menos complicado.

Ahora quiero hablarte de algo diferente, de otra alocada fantasía de las mías…


EL IMPERIO DEL TERROR (como todos los imperios…)

Veamos, secuestrar a alguien, a una persona, a tí por ejemplo, para conseguir mediante el terror elementos útiles para desarrollar mi proyecto político… ¿es eso una acción terrorista? Y si te meto en un zulo? ¿Es más terrorismo así? ¿Y si te meto en ese zulo durante 5 años, que son 1.825 días uno detrás de otro? ¿Soy un terrorista? Y si mi motivación para secuestrarte y meterte en un zulo durante 1.825 días de tu preciosa vida está justificada por una estrategia político-militar? Entonces es terrorismo o no? Y si además de meterte en un zulo durante 5 años en base a mi estrategia político-militar te torturo de vez en cuando? Pero “tortus” divertidas eh? nada de sangre…a ver que se me ocurre…por ejemplo, imagínate: te desnudo, te encadeno a una silla sujeta al suelo, y te pongo unas bonitas luces estroboscópicas y música trash-metal o rap en chino saliendo a 200W por canal desde altavoces pegados a tu oído mientras un sistema de aire helado refrigera tu cuerpo, tu sangre y tu alma con temperaturas muy muy bajas durante horas. Qué tal? Lo pasas bien? Ya es terrorismo o aun no? Y si, ya puestos en faena, me traigo un equipillo de médicos y psicólogos, (que tienes mala cara), para que me asesoren sobre tu salud mental, tus vulnerabilidades y tu resistencia de manera que pueda someterte al máximo dolor, aislamiento, desorientación y desesperanza posibles, y obtener así mejores resultados? Será terrorismo eso?.....

Hombre, estarás de acuerdo conmigo en que un poquito de miedo ya da, eh?

Aunque espera, estoy pensando que mejor que en el zulo, (que al fin y al cabo estás de lujo y no es plan) te voy a meter en una jaula. Si, si, una jaula como las de los conejos, de malla. Para poder mearte encima. Y atado de pies y manos con grilletes, de forma que el paso más largo que puedas dar sea de 30 cm, que así te cunde más el espacio. Y además voy a poner tu jaula fuera, a la intemperie que es sanísimo. Como lo ves? Na, un poquito de sol de día y un poquito de frío de noche, un poquito de agua si llueve, pero muy aireado!

Y ahora imagínate que cuando todo esto empezó, cuando te metí en esta jaula tan entretenida, eras un niño de 13 años que pastoreaba ovejas… (por cierto, felicidades, que ya eres mayor de edad, como pasa el tiempo…aunque eso en tu jaula, desprovisto como estás de cualquier derecho, no tiene demasiada utilidad, y menos ahora que ya no sabes ni como te llamas y no te reconoce ni la madre que te parió…)

Entonces qué? Soy un terrorista o simplemente un psicópata? Un psicópata no puedo ser, recuerda que mi motivación es político-militar y externa, no emocional e interna. Además estoy inserto en una estructura jerarquizada que me justifica y de la cual solo soy un brazo ejecutor. Vamos, a mi que me registren, yo soy un “mandao”. A mi la cúpula me dice: “pégale un tiro a ese, que merece morir” y yo se lo pego. O “ponle una bomba a ese otro” y yo lo hago saltar por los aires. A veces hay niños pequeños donde pongo la bomba, y antes de hacerla explotar le digo a mi mando:

- “Hay niños”

Pero una mirada suya basta para que yo apriete el botón con diligencia:

PATAPÚM!

Y los niños vuelan por los aires en trocitos de niño.

A mi me da algo de reparo, pero se supone que la cúpula siempre sabe a quien conviene eliminar, quien merece morir y quien no. No voy a decidir eso yo! Yo simplemente le agujereo el cráneo a quien me dicen, pongo bombas donde me ordenan y secuestro o torturo a quien me indican. Y punto. La organización bien sabe lo que hay que hacer.
Llegados aquí, ¿qué me dices? ¿Soy o no soy un terrorista? Por lo dicho arriba parece que pinta tengo…y a ti te tengo cagado de terror en tu jaula….bueno, a ti y a medio planeta Tierra.

Sin embargo no deja de tener gracia, fíjate tú, que los periódicos y la tele lo que dicen es que el terrorista en esta historia ERES TÚ. También dicen que “algo harías” para que te tratemos así, si no no se explica.

Bueno, y ya paro con el ejemplo, que como habreis adivinado está ambientado en Guantánamo. Los datos que doy están perfectamente documentados en sendos informes de la Cruz Roja Internacional y de Amnistía Internacional. Sí queridos, hubo afganos secuestrados ilegalmente por orden directa del Gobierno de los EEUU que entraron en la base con 13 años, y con 15 y 16 y 17. Pero eso (su corta edad) es anecdótico. Todo lo demás, las torturas, los tiempos, las condiciones inhumanas y la violación ramplante y sistemática de los más básicos derechos humanos son generalizadas.

Esa gente lleva metida en Guantánamo cinco años ya. CINCO AÑOS. Sin juicio ni acusación formal. Ortega Lara estuvo 532 días, apenas año y medio (lo digo para comparar crueldades, sin justificar ninguna)

Lo que pretendo con esto que escribí es ilustrar mi opinión. Y mi opinión es que SIN NINGÚN GÉNERO DE DUDA NI MATIZ POSIBLE debemos admitir la idea de que muchos de los estados llamados “democráticos”, (en este caso la República Federal de los Estados Unidos de América), utilizan el TERRORISMO, el TERROR, con todas sus letras y en negrita, como instrumento de estado al servicio de sus intereses en varios frentes simultáneos, y sin que sea impedimento para ello estar contraviniendo un extenso articulado de sus propias Constituciones:

1- Como instrumento en la manipulación ideológica, y en la intervención y encauce de corrientes de opinión entre su ciudadanía. Este tipo de terrorismo es el más sutil, y se desarrolla principalmente a través de los mass-media. Su resultado es conseguir una ciudadanía “bienpensante”, dócil y acrítica. Buen ejemplo tenemos en el desarrollo mediático de los acontecimientos tras el 11-S, en EEUU y fuera de EEUU.

2- Como instrumento de intervención ilegítimo de acción desestabilizadora en naciones extranjeras soberanas, con el objeto de propiciar cambios políticos que faciliten mejores condiciones de mercado o mejores posiciones geoestratégicas, a través de asesinatos, secuestros y manipulación informativa, amén de la financiación, equipamiento, entrenamiento y apoyo logístico de grupos armados opositores al gobierno establecido (aunque este se haya establecido mediante un proceso democrático) Es decir, lo que se conoce en otros contextos como grupos terroristas, llevado a cabo por agencias más o menos secretas como la CIA, el MOSAD, el M16 o el tan patrio CESID. Por ejemplo Cuba, Irak, Vietnam, Congo, Somalia, Honduras, El Salvador, Panamá, Argentina, Chile, Palestina, el Sáhara y un larguísimo etc.

3- Como instrumento facilitador del control y vigilancia de la ciudadanía por parte de los estados a través de sus cuerpos de seguridad y ejércitos, cuya omnipresencia y métodos abusivos quedan justificados por percepciones meramente subjetivas y generalmente aceptadas sin análisis por una masa acrítica, como son la famosa “inseguridad ciudadana” y la también famosa “amenaza terrorista”, aún a pesar de que estos métodos (detenciones arbitrarias, suspensión de derechos básicos, inasistencia jurídica, aislamiento, torturas, asesinatos en 1er grado, regímenes penitenciarios inhumanos, derogación del derecho a la intimidad/privacidad en las comunicaciones, etc. etc.) sean contrarios, repito, a sus propias y muy democráticas Constituciones.

4- Como instrumento de coacción primero y represión después, de grupos o individuos discrepantes o incómodos mediante el uso desproporcionado y aterrador de la fuerza bruta y de sistemas penitenciarios no-rehabilitadores . En el estado español, por ejemplo, han sido disueltas recientemente por gente armada que provoca terror a base de dar porrazos en la cabeza y patadas y pisotones contundentes con botas militares, lanzamiento mediante subfusiles de pelotas de goma (de goma por fuera, el alma es de acero, amigo, y si te da en mal sitio te mata, o te deja ciego, o tonto) concentraciones reivindicativas de colectivos tan “sospechosos” de atentar contra la paz ciudadana como pudieran ser los agricultores, los prejubilados, los ATS o los mismísimos Bomberos. Y esto no es lo peor. Lo peor es que de alguna manera lo tienes asumido como algo normal. No te escandaliza.


Todo lo anterior lo escribo para abrir una reflexión acerca de qué es terrorismo, quien lo utiliza y con qué fines, ya que en mi opinión, como he dicho, no es patrimonio exclusivo de los grupos independentistas ni mucho menos, sino moneda corriente en el contexto de la política mundial (también de la legitimada por constituciones democráticas).

Y ahora me gustaría reflexionar un pelín acerca de qué es eso de “negociar con terroristas”.

¿Estás de acuerdo conmigo en que EEUU utiliza el terrorismo para mantener su posición de ventaja respecto al resto de naciones del mundo? (me refiero al suyo propio, al parido por ellos, por su CIA, su Pentágono y sus Marines, no al que les llega de rebote, y me remito al ejemplo de Guantánamo por su claridad prístina).

Si no lo estás haz un esfuerzo y por favor arguméntalo. Si lo estás dime:

¿Rompemos las negociaciones con EEUU por utilizar el terror para conseguir sus fines políticos?

¿Las rompemos porque maten públicamente a sus propios ciudadanos con aparatos monstruosos como la silla eléctrica o con el cuello roto en una horca?

¿Las rompemos porque nos meen encima y se pasen por el forro la Carta Magna de la ONU y además se jacten de ello?

¿Las rompemos porque les meen a otros (de momento) encima y se pasen por el forro la Convención de Ginebra y además se jacten de ello?

¿Las rompemos porque NOS CAGUEN ENCIMA y se pasen por el forro el Protocolo de Kyoto siendo ellos los principales contribuyentes al cambio climático, y se jacten de ello con absoluto desprecio a pesar de que su postura va a costar MUCHOS MILLONES DE VIDAS HUMANAS (si no todas…)?

Estoy hablando de 3 Tratados básicos para la Humanidad que EEUU no respeta y desprecia, no de un “quítame allá esos misiles”.

¿Qué pasa, que no es suficiente “obvio” o suficiente “real” todo esto? ¿Que no te atañe?

¿Que soy un exagerado? ¿Que dramatizo mucho? ¿Que te estoy manipulando?

¿No sientes como una amenaza (terror) para ti lo que está sucediendo a nivel planetario?

¿Puede haber amenaza (terror) más acuciante que la cierta extinción de la vida tal y como la conocemos si no cambiamos RADICALMENTE y YA MISMO de modelo económico y de escala de valores?

¿Entonces, por qué no salimos en emocionadas manifestaciones de “buenos ciudadanos” a decir “basta ya” al imperio del terror que ejercen los EEUU y su cultura depredadora sobre nuestro planeta y sus habitantes?

¿Por qué sigues mirando empecinadamente hacia otro lado?

Tú, que jamás comprarías un pin de Gestoras pro Amnistía, ni dejarías un solo céntimo en una herriko taberna, (ni siquiera entrarías, porque “ya sabes” lo que hay dentro de una herriko taberna, ¿a que si?) ni comprarías un solo bono solidario porque piensas (como yo) que con ello financias a una organización terrorista, crees que así eres consecuente con lo que piensas. Y hasta te encuadras dentro de unos parámetros éticos aceptables. Y encima es algo que “tienes clarísimo”, ¿a que sí? Sin embargo consumes sin reparos productos norteamericanos, gastas tu dinero en ver películas norteamericanas que SIEMPRE refuerzan sus podridos valores. Consumes y expandes su cultura, por supuesto de manera voluntaria y porque “te gusta”, otro enfoque te convertiría en un idiota sin personalidad. Te esfuerzas de vez en cuando en justificar su modelo económico, en encontrarle cosas “buenas”, en ver su parte “lógica”. Incluso te has descubierto buscando fórmulas y argumentos para justificar el que en 1945 hayan aniquilado a 300.000 personas de dos manotazos en Japón. 90.000 en un momentito, las demás tras días/meses/años de terrorífica agonía. Te esfuerzas en pensar que los que están matando niños y civiles inocentes en Irak para asegurarse el petróleo que “necesitan” no tienen nada que ver con el McBurger que tanto te gusta zamparte (solo muy de vez en cuando, ya lo sé…). Haces verdaderos esfuerzos intelectuales para que las aberraciones que no puedes obviar no sean tan aberrantes, intentas verlo desde su punto de vista, intentas ponerte en su piel, porque quizá así no sientas que lo que defienden esté tan alejado de tus creencias y valores, ¿o no? A pesar de que no te salen las cuentas de la justicia ni de la ética ni de la moral, haces esfuerzos para intentar entenderlos y justificarlos, haces esfuerzos, confiésatelo, por adaptar sus teorías a tu realidad, porque si no lo consigues tu intelecto un día te va a decir que estás viviendo a costa de la muerte y el sufrimiento de otros seres humanos, lo cual te convierte en un desalmado cabrón materialista y egoísta, y tu sabes que no eres eso. Así que tiene que haber otra explicación, pero como ves que no la encuentras has decidido simple y llanamente dejar de pensar en ello, por lo menos mientras te dure tu McBurguer. Ñam Ñam. Por lo menos mientras tengamos ETAs que pongan cara a los verdaderos terroristas, que se distinguen perfectamente de los asesinos buenos en que no necesitas hacer el más mínimo esfuerzo intelectual para ver desde su punto de vista, para ponerte en su piel.

Para qué? Si no ofrecen teles de plasma….

Ñam Ñam

“El mundo es así, no lo he inventado yo” .

Ñam Ñam

Y los niños volando en trocitos de niño.

Ñam Ñam

Negociar con terroristas está mal, lo que hay que hacer es aislarlos y acabar con ellos

Ñam Ñam

A no ser que me ofrezcan un buen nivel de vida y amortiguadores de conciencia. Y la ilusión de que vivo del lado de los buenos. Y un camino para ser cada vez más rico. Y una tele de plasma para ver las series de polis y cacos que ellos mismos producen. Para que mis hijos se críen viendo que los polis ganan siempre porque defienden La Ley, y La Ley es La Razón y es Buena y porque tienen una puntería acojonante, no como los malos, que como no tienen Ley ni Razón son malos en todo, hasta disparando. Y también para que entiendan, (ya que yo no soy capaz de explicarlo aunque “lo sé”), que ver a dos personas amándose entre suaves caricias y palabras bonitas es un acto inmoral, una guarrada y una vergüenza, y en cambio ver como una persona le quita la vida a otras personas sin siquiera pestañear es entretenido, y admirable si los muertos eran de los malos.

Ñam Ñam

Porque yo soy bueno. Eso lo tengo clarísimo.

Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam Ñam

Jo, que rica está!


Loads of love, Ex




PostData:

Aunque yo también soy crítico con el gobierno de “Zapateiro” al que calificais de “débil” hay un detalle y una acción suyas de gran relevancia que me costará olvidar.
El detalle fué tragar saliva y no levantarse (sabiendo la que le caería encima) ante el paso de la bandera de una nación terrorista, que como hemos visto utiliza métodos siniestros y terroristas, que mata niños y población civil de manera indiscriminada pudiendo evitarlo, que sostiene la pena de muerte como opción de castigo, y que tiene sometidos a los Organismos Mundiales a un chantaje económico sin precedentes. Y no se levantó a pesar de ser ésta (eso dicen ellos) la nación más poderosa del planeta.

Ese gesto fué de una dignidad, de una rotundidad y de una consecuencia tan ajenas a lo común del lenguaje político que no se merecen nuestra corta memoria.

La acción fué sacarnos valientemente y en el menor plazo de tiempo imaginable de una guerra absolutamente injusta, ilegal, injustificable a ojos de la mayoría de la población, en la que el señor Aznar, Rajoy, Acebes y compañía metieron a España secuestrando la voluntad de la ciudadanía e ignorando la oposición, expresada de forma alta y clara en el Congreso y en el Parlamento, de todo el país a participar en semejante aberración.

¿Es que ya no nos acordamos de esto?

¿Cómo tienen estos personajes la caradura de seguir opinando y hablando y criticando llenos de razón sobre esto y sobre aquello como si tal cosa? ¿Cómo es que no hay pena para ese delito? ¿Es que no ha pasado nada? ¿Acaso fue una nadería? En la decisión tomada unilateralmente por el gobierno del PP de que España entrase en una guerra ilegítima junto con EEUU y Reino Unido (y repito, con la oposición clamorosa del país) está el cabo de la mecha que terminó segando 273 vidas el 11-M. Y yo los veo tan panchos, opinando como si nada, no se averguenzan de nada, ni se arrepienten de nada.
Yo, personalmente, me muero de asco cuando les oigo acusar a los demás. Y, la verdad, con “Zapateiro” no me pasa eso.

Besos.

7.1.07

A deuda externa

Tremendamente ilustrativo. E digno. Invítote a reflexionar.

5.1.07


Deserto de Almería

1986

BSO: Hair/ The Downing of the Age of Aquarius



Trix rí coma unha fiestra aberta, coma se un sol enchese o seu peito alemán de tonos cálidos e vibrantes. Trix rí en branco e mira en verde, e eu pregúntome qué.

O mar fala coa area e o vento pasa

-"Onde vas, vento?"

Trix é a primeira rapaza que vexo cun ariño no nariz. Ando fascinado. Engaiolado. Antonte á noite deitouse conmigo a carón dun lume esmorecido e abriu -ziiiiiiiiip- a cremalleira do saco, sorrindo con pecas. Eu traguei saliva e tentei axitadamente adiviñarlle os desexos ás apalpadas, querendo escribir un guión sen sequera saberme o abecedario. Ela paroume, entre decepcionada e maternal, apartando as miñas mans con suavidade. Sen opción á reválida. -ziiiiiiiiiiiip-

Onte fixo noite no camión dos franceses bigotudos que tocan o laúd, mentres eu botaba ao lume fiumes e vergoña maldecindo a miña condición de proto-home, de home a piques . Trix é a primeira muller que escoito follar con franceses bigotudos que tocan o laúd; e hoxe rí.

-"you know, they really made me feel like a woman"

Non me digas iso, walkiria de nariz furado, que ainda non o sei dixerir.

Ralph faloume de sentar nas rochas do solpor e preguntarse quenes haberá trala montaña.

-"Why don´t you simply go there Ralph? It´s quite near!"-

_"Oh, forget it, I was just guessing..."-

Bañámonos espidos polo serán, nun mediterráneo de terciopelo acolledor e poeta. Este mar con tinta salgada debuxa liberdade no meu corpo de mozo. En cada centímetro de pel. Indeleble.

Antonio é mexicano, e non pode falar con ninguén, está castigado con aillamento por algún asunto disciplinario que ninguén me conta. Nun ollo agocha un proxecto, e no outro unha fonda tristura. Tamén está Jo, miudiña e tremorenta, que me explica o que é unha regresión, e cómo nunha desas levantou literalmente a tapa dos sesos pra se curar. Eu véndoa diría que non funcionou. Tolos hai tristes e alegres. Jo está triste. Charlie é o único de toda a comunidade que ten permitido fumar e beber alcohol que non proveña de uva. Ten un casetiño minúsculo de madeira onde bota o día metendo whisky e tallando os seus pesadelos en madeira. Charlie só quere paz, a que lle falta dentro. Estivo na guerra do Vietnam e voltou fodido, supoño que por ter fodido a outros. Ensinoume que unha Opinel do 7 é a mellor ferramenta pra traballar madeira, e dende aquela sempre teño unha. Fai que o buxo pareza manteiga.

Ralph, Antonio, Jo e Charlie, xunto con outras corenta ou cincuenta persoas, andan a disfrutar dos seus últimos meses na Terra, convencidos coma están (Charlie non tanto) de que nestes próximos tres anos virá a Fin do Mundo . Concluiron isto tras estudiar concienzudamente, disciplinadamente, durante anos, unhas Escrituras inmensas e apócrifas que manexan con veneración. Decidiron que, ante a inminencia do acontecemento, se suspenderan tódalas actividades que non estivesen vinculadas co estudio das Escrituras inmensas e apócrifas (que tratan con veneración). Non sei por qué insisten en tentar convencerme de que durma no cortijo do alto. Non o vou facer, non me fío desta xente. Subo á noite a cear alí con eles porque poñen viño, e eu emborráchome. Eles minten cando me contan cos ollos moi abertos que alí os fillos críanse en comunidade, que non son de parellas concretas....que non hai pais e nais nun senso familiar. Só biolóxico. Já! Tralas ceas sempre baixo ó oasis dando traspés polo fío branco de grava e lúa. Na loma de enfrente as parellas inexistentes buscan acomodo, os cachorros asaetan as teorías acurrucados en quen lles ama e as familias que non son, na noite, son.

Derogouse o dereito ao sexo libre e plural: non vai haber planeta pros fillos. Chego tarde. (merda).

O Brotherhood é unha secta/comunidade relixiosa ianki. Marcharon de aló por problemas coa xustiza, que non permite ter @s nen@s fóra da escola. Nunca cheguei a entender cómo se financian. Botaron un tempo en Israel e agora andan por aquí, coas súas longas barbas e as súas Escrituras a costas. E a peli do musical Hair, que parece ser a única que teñen e que tódolos venres voltan a ver coma se fose a primeira vez, todos reunidos nun patio interior do cortijo. Viven nun oasis de palmeiras e pitas que desemboca nunha praia pedregosa, non lonxe dun pobiño branco e diminuto: Isleta del Moro. Teñen un grupo de rock suave e psicodélico co que tocan, cando lles deixan, en prisións. Os presos agradécenno de verdade. Pola noite, mentres Pat e unha cúpula de queridas (falan de hermandade, mais o escalafón está á vista) fican no cortijo a maioría durme espallada polo oasis, baixo efímeros cobertizos de palma, tendas canadienses ou simplemente, coma min, baixo as estrelas. Aquí as estrelas non brilan: resplandecen.

Xaneiro segue a ser vida en pelotas e baños nun mar benigno, cabanas de Robinson Crusoe e xente do Norte: travellers coas vidas transportadas en camións redondeados e con chimenea. Pedras pintadas, racimos de dátiles (tantos días único alimento), hippis desterrados e pitas, perfectas pra fabricar yembés que tocar ó redor dos lumes que, nas noites, fan do oasis unha constelación íntima.

A costa almeriense entre Cabo de Gata e Mojácar é un paraíso que temos ahí mesmo, mais isto é mellor que non se saiba.

3.1.07

parte1


Compostela

2007

BSO: (Pincha la anterior entrada)


Lo digo en paradoja: ha sido una noche horrible... y cuanta falta me hacía!

Salgo de casa de la familia con la ley de Murphy pisándome los talones. Maldita sea, lo olvidé. Debo pasar por casa a recoger el detallito que le preparé a Noe. Quiero que el 2007 comienze para ella con un regalo. Por mantenerse ahí. Por contar conmigo. Por apuntalar nuestra amistad con su "Hoooola mi rey, q taaaal?". Contra viento y marea y dites y diretes. Lo merece Noe, ojalá sufriese menos. Bajo capas de resignación y buen gusto hay una vida difícil. Remolinos con vocación de permanencia.

Como es costumbre, girar la llave de contacto de la moto anima a todas las nubes del cielo a descargar sus alegrías sobre la ruta a casa. Afortunadamente dispongo del acelerador para regular su intensidad: basta frenar para que aminore y acelerar para que cuatro gotas se conviertan en un diluvio. La aguja del salpicadero me dice que corremos en litros/segundo, no en km/hora. Navego con viento de popa y el vigía atado al mástil aullando los peligros...

-"Peatón a baboooor sin visibilidaaaad...intención de cruceeee"

-"Coche ocupado parado a estribooor...atención posible apertura de puertaaaaa"

-"BMW acomplejado aproximandose en dirección opuestaaaa...ruedas de estribor alineadas con charcoooo...atención tsunami inminenteee"

-"VW Polo vacilante a proaaaa...señora con manos apretadas a las 10y10 y barbilla encima del volanteeeeee.....vámonos de aquíííí!!"

Este hombre lleva 21 años a bordo. Su capacidad para anticipar maniobras sorpresivas de conductores que no lo son me ha salvado el pellejo incontables veces. Y otras tantas ha tomado el mando y me ha devuelto sano a casa con tres o cuatro miligramos galopando por mis venas. De alcohol por litro. Cuenta que aprendió el lenguaje del tráfico y el arte de la conducción suave con la cabeza encajada entre los asientos delanteros de un R6, detrás de unos ojos "british blue" habitados por la calma, dueños del control de las cosas. Pues puede ser.

Paso frente al Hipercor con la carretera ausente, todo es agua, y la moto que dice que en esas condiciones no sigue:

-"rrrrrrrrrrrrrploplo...rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrploplo.....plo.....rrrrrrr.....plo-plo.........plop."

Me cago hasta en el último de sus tornillos mientras Murphy se parte el pecho a carcajadas: único día del año en que es imposible encontrar taxi en Compostela. Más tarde me cuenta Noe que el taxista le pidió 25 € para traerla desde el Milladoiro. Ley de mercado, lo tomas o lo dejas. Ella lo deja y conduce borracha. Lo legal son 9€.

...Be water, my friend...

Pico dedo bajo un manto de agua, ya sin prisas porque mi ropa rezuma, y es imposible que me moje más. Les hago gracia a los niñatos tuneados, los demás simplemente clavan la vista al frente y "no te he visto". Hoy los asientos nuevecitos de sus coches nuevecitos solo acogerán culos nuevecitos de chiquitas nuevecitas, y alguien con un problema no está en el guión. Mi mirada taladra la lluvia y sé que deja un post-it grapado en sus conciencias. Se caerá a los 200 o 300 metros, no más.

No me queda otra que reanimar la moto, que no se digna a soltar el primer tosido hasta que nota que, tras muchas docenas de intentos, el nudo de la garganta comienza a comprimirse, a exprimirse, y entonces sí:

-"plo-plo-prrrrrrr...plo-plo-plo prrrrrrrrRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR"

Es el momento en que se lo perdono todo y volvemos a ser cómplices y hasta le prometo un refrigerante más fashion. Me lleva a casa. La puerta del garaje cruje y retiembla mientras la lluvia se torna mansa, y hasta cesa. La muy cabrona.

Cambio de ropa, ya no voy "guapo", cachissss...

Ya en Santiago dejo la moto en Porta do Camiño y subo San Pedro buscando a Casa de Pepe Boteiro o-algo-así. Por supuesto llueve a saco, pero por fin estoy ante la puerta del local. La cola que me encuentro me retrotrae a una escena repetida mil veces: comerle-el-tarro-al-portero-para-entrar-por-el-morro, ufff...qué aburrido es. Pero yo ya no formo parte de estas dinámicas ( 2 años y medio ya) , y paso por delante de todos abriendo con decisión mi cartera...para darme cuenta de que apenas llevo 3 €, mecagoastaen.......

Murphiño, hijo, modérate que te van a a salir agujetas abdominales hombre

Water can flow...


Ante la perspectiva de tener que bajar de nuevo a Porta do Camiño para sacar dinero con el agua cayendo a cubos decido poner toda la experiencia acumulada en años de noche a trabajar. Sonrisa de "buena persona", mirada directa pero relajada, gran seguridad, no pedir sino anunciar:

-"Buenas noches, y feliz año, mira, con la que está cayendo y resulta q..."
-"Noesmiproblema"
-"No,no, ya supongo que pensarás q..."
-"NOESMIPROBLEMA"
-"Por favor hombre, que me esperan dentro, ahora mismo te traigo los..."
-"NO VAS A ENTRAR" (se ríe con sorna)

Y yo, que me sentía hace tres segundos tan ajeno al colectivo dedicado a "comerle-el-tarro-al-portero-para-entrar-por-el-morro", me veo repente incluido en él como socio de honor, y cómo no, el portero también...

Hola ira
-"hola"

Bajo San Pedro entre borrachos de corbata y niñas achampanadas, abriéndome paso a codazos. Entro en el cajero, donde tres hijosdeputa le sacan fotos con sus móviles a un mendigo que ronca su pedo de San Simón. Uno de ellos viene riéndose muy ufano a enseñarme la foto, sin saber que ese mendigo también soy yo. Me llevaría demasiado tiempo explicarle por qué lo que están haciendo es aterrador, así que sujeto sus ojos con los míos, y solo digo, lento y contundente:

-"Eres un hijodeputa"

Se queda seco. Paran las risas. Los otros se acercan. Saco las manos de los bolsillos y empiezo a crecer, a agrandarme por si acaso.

-"Venga, vámonos", y se van.

Tengo ganas de llorar, de rabia y de impotencia. TODO ES UNA MIERDA

Compruebo q el hombre solo duerme, y meto la tarjeta. No entra. Han atascado la abertura. jodeeeeeerrrrrrr...menos mal q en esta Caixa hay dos, así que doblo la esquina y entro en el de Casas Reais. En este sí que entra la tarjeta...para volver a salir de inmediato. Que entres!! Que no!! No funciona. Nada funciona. La noche no funciona. El mundo no funciona. Mi vida no funciona. Qué rabia tengo, diossssss. La ira aprieta mi nuez como una tenaza. Siguiente cajero: Cervantes, con comisión. O no le gusta mi tarjeta o no le gusta mi cara, no sé, pero no quiere darme dinero.

-Tarjeta errónea.

Se confunde, es Noche errónea.

A todo esto, llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve llueve

Huérfanas. Cajero fuera de servicio

...and water can clash...

No puedo pensar. Estoy bloqueado. El corazón toca una de Metallica y amenaza con salírseme por la boca.

Nuevamente estoy rezumando agua, y por mi cabeza un carrusel de pensamientos autodestructivos da vueltas imparable.

(To be continued....)

23.12.06

Arianna Puello - La ley de Murphy

Son las cosas de la vida, no pasa nada

21.12.06


Compostela

1993

BSO:"Bullet in your head" /Rage Against the Machine

(A pesares das ilustracións, os feitos foron nocturnos).

Arriba telón

Por fin tranquilo. Aspiro bocanadas amplias e golosas de hx e noite, e solto o fume ós poucos, con avaricia. Dous pecados capitais e un delito nunha soa calada. Síntome poderoso e libre. A adrenalina vaise diluindo segundo colle corpo esta delicia de riso. Río por dentro na microcidade pétrea. Ríome de tí na túa propia casa, cura paiaso, na casa que nos roubaches a tod@s. Xa había tempo que administraba as ganas de ver isto, de sentarme aquí arriba coma o rei do mundo. Ocupo o oco da Berenguela, que está a ser sustituida. Vou marcar eu as horas e os cuartos. Pommmmm Pommmm,... son o dono do tempo. Pommmmm....Pommmmm....son o dono de min. Son o Quasimodo renacido, con chepa e raiba . Valeu a pena, dende logo que sí. Dígocho outra vez: valeu a pena. Isto semella unha cidade de bonecas construída por un xigante algo bruto ou algo triste. Pasadizos escuros, escaleiras ao ceo, arcos cegos, pontes sen foso, torres sen honra, asimetría equilibrada, caos dunha peza. Inamovible e acolledor. Subir pola Quintana foi máis doado do que semellaba, aínda que menos discreto. Pararon un par de persoas que miraron, pero souberon respetar e seguiron camiño ó se decatar de que me delataban. Gracias cómplices de terra firme, ista vai por vós.

Resultou un erro tentar a subida pola cara de Platerías...como non me fixei nas fiestras? Aínda que me tivera fixado, xamáis creería que poidera atoparme con iso. 25 metros entre o chan e eu, baleiro vertixinoso cos ovos mandando sinais inequívocas: chaval, se esvaras morres. Andamios modulares, os mellores. Agarradeira cada 50 cm. Apenas 6 ou 7 cm. de plataforma en disco pra apoiar os pes. Nada de escaleiras, están recollidas. Subo do xeito máis veloz: directo pola barra vertical dunha esquina exterior. Man-pe-man-pe-man-pe. Veña arriba. Son un primate, isto é pan comido. 30 metros. Paro. Solto un pe pra que xogue co aire. Solto unha man pra dicir "non hai medo". Sudan moito as mans, preocúpame que esvaren. O corazón bombea coma unha locomotora. Estes andamios son sólidos e non abanean. Deixo que o corpo se balancee no baleiro, coma unha streaper borracha ancorada á barra de aceiro. É intenso habitar o non razoable: "permítomo" v.s. "tas tolo".

O encanto evapórase de súpeto. Os sentidos entran nun instante en secuencia de emerxencia. A voz é grave e calmada. A voz fala en serio. A voz é unha maza que rasga a noite pra me golpear no nudo da gorxa.

- "Baja de ahí o te bajo a tiros"

Respiro. Pe-man-pe-man-pe-man.

Sempre moverse antes de mirar. Sempre a acción antes da comprobación. Instinto e intuición collen o mando: a razón necesita un tempo pra ponderar. Uso da CPU:100%. Ver sen mirar. Convírtese nun reflexo pra sair de situacións chunguillas. Tardo apenas 5 segundos en baixar dous tramos, e daquela miro. Xiro a cabeza á esquerda e vexo a voz. A fiestra cunha folla aberta. A voz sostén un revólver a través dela, distingo nítidamente o tambor. A voz ten o pelo branco e non treme. Eu sí, tremo a borbotóns. Baixo o pelo branco unha cara borrada. Baixo unha cara borrada unha sotana. Negra.

Pe-man-pe-man-man-pé-e-se-es-va-ras-ma-tas-té

Toco o chan, que non para quieto. Sigo a tremer, 5 escala Richter. Doblo a esquina. A voz non me vai seguir, seino, porque non pode imaxinar que iso que fixo foi poesía da provocación. Quintana de Vivos. A dez metros o monxe que le baixo o farol noite tras noite. Toco a barra de aluminio. Fría. Riso nervioso. As mans secaron co susto. Miro hacia arriba. É un inmenso falo. Unha enorme polla católica apostólica e romana. Estes quérense congraciar co seu deus a base de ofrecerlle enormes consoladores de granito.

Toco a barra de aluminio. Fría. Miro hacia arriba. Río en aberto.

Man-pe-man-pe-man-pe-man...

10 metros

Abaixo telón.

17.12.06




Jaén
1986
BSO: "Txus" /La Polla Records


Arriba telón


Novembro. Botei o día picando dedo. Solpor atravesando Despeñaperros, beleza a pico. O tipo que me trouxo fumaba chirris e sabía liar cunha soa man. Coa outra tróuxome ata Jaén, que apareceu pola estrada cun algo de elogotídequenvesendo. En Jaén dúrmese na Praza das palmeiras, non hai albergue. Tampouco vai demasiado frío, asi q atópome ben metido no saco, rodeado de pes negros fumadores de shillums. A mochila de almofada. O pincho debaixo. As pelas nos collóns. Sinto murmullos e risas, cans, vento africano nas palmeiras, o discutir areoso de dous ionkis con ese acento universalizado que da o jaco. Na Cruz Roja dan vales pra cea, pero non vou. Teño pan de goma madrileño e queixo galego que comparto cos veciños, dous vellos de 35 anos. Un deles non ten dentes pero sí ten uns ollos negros que brilan con calor baixo trinta pelexos. Sacan viño e falan fazañas cautivadoras e esaxeradas. Sáelles o puntiño paternal, pero non hai advertencias nen consellos. Só xustificacións que eu non pido. Máis viño e un shillum. Vaise anubando o punto paternal. Estánme a escanear coas preguntiñas, tirándome da lingua a ver qué se pode sacar deste pipiolo con cresta. Tíos, non vin a aprender a abusar. Vin a vivir o humano das sociedades satélites, a comunión da contra. A primeira na fronte. Alego pálida. A man baixo a mochila. A durmir

Abaixo telón



Compostela
1985
BSO: "cucarachas"/Rosendo

Arriba telón.

É noite. Estou deitado nunha hamaca de plástico branco. Ó meu redor máis plástico branco en forma de mesas, sillas, sombrillas, mobiliario de terraza. Intenso cheiro a oríns de gato. O teito a 10 metros de min. Oscuridade rota por dúas ou tres veliñas esforzadas, mais o espazo é enorme e apenas consiguen recortar as siluetas. Moita humedade. Hai unha folla de baldeo rondando a miña gorxa. O baldeo é meu, de 7 estalos, tipo Curro Jiménez, moi bonito. Pero non está nas miñas mans. Os colegas estánme a dar o pau. Semella un mal chiste. Non hai medo en min. Estou paralizado pola sorpresa, iso sí. Isto rompe calquera guión. Pablo sentado enriba das miñas pernas, inmovilizándome e rindo. Mallo facendo gracias co meu baldeo ó redor da miña carótida

-"donde tienes la guita?"

Alex mírame con cara de "eu non fun", pero marcha con eles.

Lévanno todo, 15.000 pelas, o baldeo e unha parte da miña inocencia. Somos amigos. Sinto aprecio por eles. Levo catro días escapado da casa e contaba coa súa cobertura. Déixanme sen recurso ningún. Déixanme só. Vanse fumar e pinchar entre risos os meus 15.000 soños. Fico noqueado. Cómo é posible?

As veliñas de chama tremorenta queren iluminar un abismo. Unha nada.

Agora sí sinto medo. E frío.

Abaixo telón